බිංදු - 4

3 වන දිගහැරුම

" ලමයිනේ හෙට එනකොට සහිත්‍ය පොතේ 3වෙනි පාඩම කියවං එන්ඩලා, හෙට අපි ඒ ගැනයි කතාකරන්නේ. හොඳයි ඔක්කොම නැගිටින්න ආයූ බොවන්..."

තාත්තාගේ හත්දොහේ දානය දී දින කිහිපයක් ගතව ඇත, පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවොත්, ලොකු ඉස්කොලේ මහත්තයාත් පිටව යන්නට කලියෙන් දුන් අවවාද හිස තුල තවමත් දොංකාර නගන්නාක් මෙනි.

 

" බිංදු, කරදර අපි කාටත් උරුමයි ඒවා අද ද හෙටද කියල නෑ දෛරිය අරං ඇස් ඇස් සී ය පාස් කොරාගන්ට ඔනා තාත්තගේ බලාපොරොත්තු ඒ විදිහට ඉටුකරන්ට හිතට ගනිං"

   තාත්තාගේ හදිසි මරණයෙන් සිහි එළවා ගන්නට බැරිසෙයින් අම්මා සිටින්නේ හැඬු කඳුලෙනි.මෙතුවක් කල් කෙළිදෙලෙන් ගතකල බිංදුගේ සිතට නුපුරුදු බරගතියක් දැනින.  

    " ආ...යූ...බො..වා...න්.. ටිචර්..."

පංතියේ කොට බිත්තියට එපිටින් අහස් කුස දෙස හිස් බැල්මෙන් යුතුව සිටි බිංදු ලමුන්ගේ ඝොශාවෙන් ප්‍රකෘතියට එළැඹීය.

  " බිංදු පොඩියකට එමු මයෙත් එක්කං ලොකු ඉස්කොලේ මහත්තයා මුනගැහිල එන්ට යන්ඩ"

නන්දාවති ඉස්කොලේ හාමිනේ අච්චු පොත් කිහිපය ඇකයේ රඳවමින්ම පංතියෙන් පිටවන්නට පෙර බිංදු ඇමතීය...

 බිංදුගේ මතකය හරිනම් පාසැලෙදි කා සමගින්වත් ආරොවකට පැටළිනැත, එසේ නම් ලොකු ඉස්කොලේ මහත්තයා මුනගැහෙන්නට තමන්ට අඬගසන්නේ කුමකටද, හුන් තැනින් නැගි සිටි බිංදු සිතිවිල්ලේම ඉස්කොලේ හමිනේ පසුපස්සේ වැටින...

 

" එමු එමු ඉස්කොලේ හාමිනේ....ම් බිංදු පුතත් ඇවිත් ඉන්නේ කොහොමද නන්දාවති මැනිකේ බිංදු පාඩං වැඩ වෙනදා වගේ උනන්දුවෙන් කරනවද..."

පිරීසියකින් වසා තිබු වතුර විදුරුවෙන්, වතුර උගුරක් පානය කල මුල් ගුරුතුමා නැවත පිරිසියෙන් විදුරුව වැසීය.

" එක නොවෙන්නම් ලොකු මහත්තයා මාත් බිංදුට කියන්නේ තව ඒ හැටි කාලයක් නෑ නොවැ විභාහගේට ඔහොම කල්පනා කොර කොර ඉඳලා පුලුවනෑ, ඉස්කොලේ ඉන්න දස්සම ලමයා වෙච්චි කොට"

දකුනතට බරදෙමින් නන්දාවති මැනිකේ වමත කම්මුලේ  රුවා ගත්තේ ශොක බරිත දෙනෙතිනි.

 " බිංදු ..පුතේ ජිවිතේ ගැන තෙරුම් ගන්ට උඹට තවම ඒහැටි වයසක් යෑ...එක මං දන්නව මගේ මේ 20සි 30ස් වසරක ගුරු ජිවිතේදි දස්සයො හම්බ උනේ අතේ ඇඟිලි ගානටත් අඩුවෙන්, උබත් ආං එයින් එකෙක්..මයේ පුතේ කල්පනා කොරල පලක් ඇතැ දැං ඉස්කොලේ පාඩං වැඩ හරියට කොරල එස් එස් සී පාස්වෙන්ට බලන්ට ඔනෑ...

  තාත්තට හරි ඔනෑ කමක් තිබ්බා උඹට ඉහලට උගන්නන්ට තාත්තගේ බලාපොරොත්තු අහක දාන්ට එපා...."

  මෙතෙක් නාසයට බරක්ව තිබූ කන්නාඩි කුට්ටම අතට ගත් මුල් ගුරුතුමා එය ගුරුමෙසය මත තැබීය.

" හොඳයි බිංදු පංතියට යන්ටකො එහේනම්....."

මුවින් කිසිත් නොදෙඩු බිංදු බිමට බර කරගත් දෙනෙතින් සුදු වැලි පිරුන පාසල් මිදුල දිගේ සෙමින් සෙමින් පංති කාමරය දෙසට පිය මැන්නේය.

" ඉස්කොලේ හමිනේ...බලන්ටකො සිද්ද උනේ හරි අපරාදයක් නේව..."

" ඒක  නොවෙන්නම් ලොකු ඉස්කොලේ මහත්තයො හොඳට ඉගෙන ගන්ට දස්ස ලමෙක් නොවැ මේ..."

ලයේ බර සැහැල්ලු කරගැනිමට දෝ.... ඇතින් මැකී යන බිංදුගේ රුව දෙස බලමින්ම නන්දාවති මැනිකේ සුසුමක් හෙලීය.

" හේම් බලමුකො තව ටිකක් කල් තියේනේ...මට 9මේ පංතියට පාඩමක් කියාදෙන්ට තියේ නන්දාවති එහේනම් මම යනවා ඒ පැත්තට..."

 ගුරුමෙසය මත වූ කන්නාඩි කුට්ටම නැවතත් ඇසේ රූවා ගත් මුල් ගුරුතුමා හිඳ සිටි අසුනෙන් නැගී පාසැල් මිදුලෙන් බැසගියේය.

 '' විමලෝ....කො බං අම්මා..............."

 හපමින් සිටි බුලත් හපය මිදුලට විසිකරමින්ම ගුනපාල ගෙට ගොඩවිය.

 " ආ ඔහේ ආවැයි....මං ඒත් බැලුව මොකෑ මේ සුනංගු කියාලා...ඔං අම්මා ලිඳට ගියා "

දනහිස් දෙකට වාරුදී දරුවා නලවමින් සිටි විමලාවති, නිදමින් සිටි සිඟිත්තා සෙමෙන් පං පැදුර මත තබා නැගිසිටියේය.

" ඒයැයිට දැන් නින්ද ගොහින්...හිටින්ට මං තේ කහට ඩිංගිත්තක් වක්කරන්ට.."

" විමලේ මෙදා සැරේ වෙළඳාම සරුයි බං, එක නිසා නොවැ අයියගේ මළ ගමටත් ඔය හැටි උදවු කොරන්ට ඇහැක් වුනේ.."

 පිළිකන්නට මුහුනලා දොරපියස්සට හේත්තූවි සිටි ගුනපාලගේ වතෙහි සටකපට සිනහවක් ඇඳින

" ඇත්තේයි අනේ පොඩි එකාගේ වාසනාව......"

කහට කොප්පයට සීනි හැන්දක් එක්කල විමලාවතී කොප්පය හැඳිගාමින්ම තෙපලේය

" හේම් එකනං එහේම තමයි විමලො, දැන් ඉතින් උන්ටත් යන කලදවසක් තියේයෑ..මුදලාලිත් උදවුකොරන්ට කැමතී නොවෑ බිසෝට කියහං බිංදු කොලුව අත් උදව්වට එවන්ට කියාලා, මොකෑ ඌ ඔයහැටි ඉස්කොලේ ගියා කියලා ආන්ඩුවේ තානාන්තර ගන්ට කියලයෑ බං....

තේ කොප්පයෙන් අඩක් තොලගෑ ගුනපාල ඉතිරිය විමලාවතිගේ අතේහි තැබීය....

විරාමය.......